Moeder werd op handen gedragen

2 februari 2023

Natuurlijk is mijn antwoord ja, wanneer mijn collega vraagt of ik de uitvaart wil verzorgen. Het voelt als een eer voor me. Direct wanneer ik binnenstap bij de familie voel ik het verdriet, maar ook de dankbaarheid voor haar lange en mooie leven. Ik voel me opgenomen worden in de familie en mag veel met ze delen.

Ze was een moeder die door haar kinderen op handen gedragen werd, die door haar kleinkinderen als vraagbaak werd gezien. Liefkozend noemde haar jongste zoon haar altijd „the Queen“. Vanuit de Molukken naar Nederland gekomen waar ze altijd klaarstond voor haar familie, maar ook voor de hele Molukse gemeenschap daar waar ze kon. Een moeder voor wie het leven niet altijd eenvoudig is geweest. Haar man jong verloren en een dochter die veel te jong het leven liet.

De rouwbezoeken worden druk bezocht. De avondwake is overweldigend door het aantal bezoekers, maar zeker ook door de warmte, het respect voor elkaar, de hartelijkheid en vriendelijkheid van een ieder die er aanwezig is.
Op de dag van de uitvaart is de belangstelling wederom zeer groot en de dienst is prachtig. Deels is het Maleis, deels in het Nederlands. Het raakt me om te zien dat mensen van heinde en ver zijn gekomen om hun laatste eer te bewijzen. Na afloop van de dienst, worden de Molukse rituelen uitgevoerd alvorens we naar de begraafplaats gaan.

Mevrouw wordt door haar kleinkinderen naar de rouwauto gedragen. Met de dominee en ouderlingen loop ik voor de stoet uit, nadat mijn collega in de rouwauto is gestapt om zijn moeder naar haar laatste rustplaats te brengen. Een grote stoet van rouwende mensen volgt de auto. Op de begraafplaats volgen wederom een aantal Molukse rituelen. De eau de cologne vloeit rijkelijk op en in het graf van mevrouw. Daarna wordt het graf door de kleinkinderen gesloten. Een moment heb ik oogcontact met mijn collega en in dat oogcontact zegt hij dat het goed is. Nog een laatste knuffel voordat ik de begraafplaats verlaat.

Terwijl ik naar de auto loopt pink ik een traan weg wanneer ik me realiseer hoeveel ik van deze mensen heb geleerd deze dagen en besef dat een kleine gemeenschap groots is, en wij daar nog veel van kunnen leren.